Van Almaty naar Irkutsk (met prijsvraag!)

Ongelooflijk, wat een eind hebben we net gereden. Ongeveer 3500 km later zijn we dan in Irkutsk, aan het uitrusten met een Grolschje. We gaan hier het Baikal meer bekijken, een nieuw Mongools visum halen (want we zijn te laat) en chillen, want die kilometers (en de Siberische kou) zijn vermoeiend.

Maar eerst Kazakhstan. In Kazakhstan mochten we van meneer Nazerbayev niet onze blog bijhouden, staatsgevaarlijk als we zijn, maar van meneer Poetin/Medvedev wel, dus bij deze.

Allereerst: lente! In Almaty aangekomen gooiden we onze lange mouwen, broeken en warme sokken in de opslag en haalden we onze korte broeken/jurkjes/T-shirts uit het vet.

Deze vrouwen ook, maar om de Russisch Orthodoxe kerk te bezoeken, doe je wel even een hooddoekje op, natuurlijk.

We bezochten de Hortus, waar we werden opgesloten in de kas. Geen straf!

De geschiedenis van Kazakhstan in een monument gevat. Hier de heldhaftigheid van de Kazakhse arbeider in Stalinistisch kader.

En natuurlijk mag meneer Nazerbayev niet ontbreken in deze glorieuze geschiedenis.

Almaty is een supermoderne stad met terrasjes, koffie en Wifi. Dus namen we het ervan in onze T-shirtjes. IJskoffie!

We waren lang in Almaty, omdat het Russische visum langer duurde dan gedacht. We sliepen onder andere bij Tifin, een Amerikaanse expat, die ons meenam naar een Amerikaans paasdiner. Wij maakten Kaiserschmarrn. Goed gelukt! Het feestje was erg gezellig, want dat zijn Amerikanen, en we waren vergeten hoe fucking lekker ham is!

Wederom een viering van het glorieuze Kazakhstan, de toegangspoort naar het Presidentspark.

Van rechts naar links Tifin (onze host) en Charlotte en Sam, twee meisjes die voor het goede doel van Oost-Azie naar Londen liften. Vooral Sam had erg zin in lasagna, Tifin had een oven, wij de skills, dus voila!

We sliepen ook bij Steven (een Belg, getrouwd met) en Saule (een Kazakhse) die we hielpen met verhuizen naar hun dacha. Een prachtig, in de bergen gelegen, bouwvallig huisje met een grote boomgaard eromheen. Een erg fijn plekje.

Saule en Steven hadden hele lekkere plov gemaakt voor ons, die we lekker buiten opaten.

Appelbloesem (ofzo)!

Samen met Steven bezochten we het (bevroren) Almaty-meer. Mooi.

Later waren we weer bij Tifin, die ons deze keer meesleepte naar de high-school musical van de Amerikaanse school waar ze werkt. De hoofdrol werd gespeeld door een Nederlands meisje. Lachen. Bake-sale in de gang.

Toen we weg gingen, maakte Tifin chocolatechipcookies voor ons. Lekkerste koekjes die we hebben gehad op de reis. Het waren er veel en ze waren in drie dagen op.

Met het Russisch visum op zak togen we naar de Sharin-canyon, de op twee na grootste canyon (wat dat ook moge betekenen) van de wereld. We brachten er een dag door en wandelden en genoten van het uitzicht.

Check dat!

We waren op de steppe errug dicht bij China (110km). Kijk maar!

Klein lek in één van de dieseljerrycans. Stank.

Dit is de steppe van Kazakhstan, een grote uitgestrektheid. Erg mooi.

En stoffig. Omdat ons luik niet helemaal goed afsluit, komt dat ook naar binnen. Die bruine kussens waren eerst zwart. Onze kelen waren ook bruin geworden.

In Semey namen we een dagje rust en verbleven we in dit prachtige Soviet-hotel.

 

Prijsvraag: wat is er bijzonder aan deze tank? Wie de vraag goed heeft, krijgt een handgemaakte, notenhouten lepel uit Kyrgyzstan.

De overtollige Leninbeelden werden in Semey in dit parkje gestald.

En toen reden we Siberië in, waar we al snel (600km later) evenwijdig aan de trans-Siberië express reden.

Water tanken in traditioneel Siberisch dorpje.

Rust tanken in traditioneel Siberisch dorpje.

Diesel tanken in traditioneel Siberisch dorpje.

De rest...

Na ons familie-avontuur reden we naar Jalalabad, waar we door Dinara en Meerin (ook familie van...) liefdevol werden opgevangen. Zij hadden een heel programma voor ons samengesteld, waaronder een bezoek aan het lokale kurort (Kyrgyzs voor kuuroord). Hier stroomde zwavelwater uit de berg, maar tot onze verbazing moest je hier niet in badderen, maar het opdrinken! Erg apart, maar Sinsia poepte nog dagen erg lekker.

Ze lieten ons ook een park zien, waar nog wat attracties stonden van net na de Russische Revolutie. Vanuit dit krakkemikkige en roestige reuzenrad hadden we een mooi uitzicht!

Twee jaar geleden waren Osh en Jalalabad het toneel van hevige rassenrellen tussen ethnische Kyrgyzen en Uzbeken. In drie dagen vielen honderden doden en duizenden gewonden en werden tienduizenden ontheemd. En nog steeds zijn er heftige spanningen. In Osh merkte je daar niet veel van, maar hier stonden nog uitgebrande gebouwen.

En dit is Sinsia met Dinara en dochtertje Amina in het huis waar ze samen met man Tilek woont. Weer heel wat anders dan in Osh, omdat ze in een oude Sovietflat wonen. Maar heel gezellige en lieve mensen, waar we tot 's avonds laat mee kletsten en bier dronken.

Na Jalalabad gingen we naar Arslanbob, een klein dorpje midden in de bergen. In Kyrgyzstan is de organisatie Community Based Tourism (CBT), die op lokale schaal toerisme bevordert. Ze betrekken de lokale bevolking bij duurzaam toerisme, iets dat erg goed werkt. Wij werden bij een gezin geplaatst waar we een grote kamer met houtkachel kregen en twee maaltijden per dag!

We maakten er een wandeling door het grootste walnotenwoud ter wereld onder leiding van een gids. In Kyrgyzstan woont slechts dertig procent van de mensen in de steden, dus al snel raakten we verzeild tussen de schapen en geiten.

Maar we kwamen al snel bij 'panorama' waar we een prachtig uitzicht hadden over het dorp en de omringende bergen.

Het was niet zomaar een wandeling. Neen! Het was een sneeuwschoenenwandeling! Bij het CBT hadden we sneeuwschoenen gehuurd, zestig jaar geleden gemaakt door de vader van de uitbater. Door die dingen kan je staan op de zachte sneeuw, die trouwens ook al aan het smelten was.

De wandeling bracht ons door het walnotenbos, het panorama en de twee watervallen die Arslanbob rijk is, waarvan dit de meest spectaculaire was. Tachtig meter hoog enzo.

Doordat de sneeuw aan het smelten was, ging de weg naar Bishkek weer open. Dit is een meer langs de weg. Erg mooi. Alleen al voor de plaatjes onderweg de moeite waard om te rijden.

En hierom was de weg dus dicht. Een aantal dagen hiervoor waren veel lawines geweest, waar een aantal mensen bij om was gekomen. Daar hadden de wegwerkers inmiddels weer gangen doorheen gegraven en konden we relatief veilig ons over de spekgladde weg en twee passen van meer dan 3000 meter hoog worstelen.

Op deze ijsvlakte op 2500 meter kwamen we Ben en Yu weer eens tegen. Dat was de vierde keer al (eerder Tehran, Samarqand en Bishkek) en precies op het goede moment, want de tandwielen van Yu waren vastgevroren, waardoor ze geen kant meer op konden. Ze waren ook nog eens erg moe, want ze waren de avond ervoor in een sneeuwstorm terecht gekomen, dus wij konden de reddende engel spelen!

Zo gezegd, zo gedaan, fietsen en Ben achterin, en Yu voorin en we brachten ze de hoogste pas over.

En daar lieten we ze weer vrij! Erg koud daar, in twee minuten was de handrem vastgevroren, maar gelukkig ging het steil naar beneden en kwamen wij en zij al snel in de sneeuwloze warmte. Later in Bishkek kwamen we ze weer tegen en hebben we lekker samen gegeten.

Bishkek is best een leuke stad. Er is niet heel veel te beleven, maar er is veel groen, het was er warm en er was dit Nationale museum, waar een hele verdieping was ingeruimd voor dit soort Stalinistische taferelen. Er is niet erg afgerekend met het Sovietverleden, overal staat Lenin nog de weg te wijzen en de communistische partij is er nog erg groot.

Na Bishkek maakten we een rondje om Issyk Köl, na het Titicaca meer het grootste bergmeer ter wereld. Mooi.

En het was er zo warm, dat we weer lekker in de bus konden slapen. Een paar keer bij het meer en een paar keer bij een pension.

Bij dit pension in Karakol had deze lieve hond net zeven puppies gekregen. Schattig!

Moskee in Karakol, waar we een paar uur met een kerel hebben zitten kletsen. Het was een hele mooie moskee, die eigenlijk meer op een Boedistische tempel leek.

We hebben een klein huis in Utrecht en in Kyrgyzstan slaapt iedereen op handig oprolbare matrassen, dus wij dachten: dat doen we ook! Dus we hebben een nieuw bed gekocht, (Thom, je mag de hoogslaper hebben/meenemen...), die we uitspreidden op onze bank/tafel. Het slaapt nu errug zacht, zo met een dubbel matras.

Petrogliefen bij Cholpon Ata, ook aan het meer.

En dit is dan het ochtendentertainment. Een kudde schapen bij de bus!

Lenin op gebouw.