Chai korok

Na Uzbekistan bedachten we ons dat we, nadat dat door de regering van dat land ons onmogelijk werd gemaakt, meer met de lokale bevolking in contact wilden komen. In Kyrgyzstan begaven we ons in de wereld van het couchsurfen. Zoek maar uit wat dat is, voor de mensen die dat niet weten.

We zochten contact met een aantal hosts, en Bagdagul wilde ons wel een paar nachten bij haar en haar familie herbergen. Die paar nachten werden uiteindelijk een week. En het is tot nu toe beste week van onze reis geweest.

Om onze Kirgizische vrienden ook mee te laten genieten bevat deze uitgave Engelse ondertiteling...

When we left Uzbekistan we decided we wanted to meet more of the local population, because this was made impossible by the Uzbek government. In Kyrgyzstan we plunged into the whirlpool called 'couchsurfing'. Google that, for the people who don't know what this is.

We contacted a couple of hosts and Bagdagul was willing to let us stay with her and her family for a couple of nights. Those few nights turned into a week, and until now, this has been the best week of our trip.

With this blog we will provide free English subtitles, so our Kyrgyz friends can enjoy it too.

Als je met een nieuwe familie in contact komt, moet je elkaar natuurlijk leren kennen, dus een groot gedeelte van het gezin schoof aan bij onze trouwfoto's. Van links naar rechts: Nagima (de jongste), Mayram (mams), Sagina (het één na oudste kind), Bagdagul en Sinsia. Dit is in de woon/slaapkamer in het huisje naast het grote huis, dat in de winter gebruikt wordt omdat het makkelijker te verwarmen is. Het huis stond in Ozgur , een dorpje vlakbij Osh, zonder stromend water en gas, maar wel met elektriciteit. Warmte werd vooral met hout opgewekt (daar wordt ook op gekookt) en poepen deden we in het sekreet achter in de tuin.

When you meet new people, you have to get to know each other, so a big part of the family took a look at our wedding pictures. From left to right: Nagima (the youngest), Mayram (mum), Sagina (the second oldest kid), Bagdagul and Sinsia. This is in the living/bedroom in the small house next to the big one, which is used in winter because it's easier to keep warm. The house was in …., a village near Osh. There was only electricity and no running water and gas. Heat was generated with wood and we took a dump in the outhouse in the garden.

De kinderen waren erg lief. Hier leerde Sinsia Aitegin (de oudste), Sagina en Nagima hinkelen. Ze waren ook erg leergierig: Aitegin is nu waarschijnlijk de beste van de klas in tot twintig tellen in het Engels en ook de topografie van de hele wereld is doorgenomen.

The kids were very sweet. Sinsia taught Aitegin (the eldest), Sagina and Nagima how to play 'hinkelen'. They were also very eager to learn new things: Aitegin practiced counting to twenty in English and together we did some topography lessons.

Op vrijdag moest Bagdagul werken, maar op zaterdag liet ze ons Osh zien. Dit is op een berg midden in de stad, waar volgens de overlevering de profeet Mohammed gebeden heeft. Bij een grot deden we mee met een gebed, dat geleid werd door een vrouw. Dat komt weinig in de Islam, dus dat was erg bijzonder om te zien. (Het was niet het traditionele gebed, maar meer een dankbede, dus zonder het bekende zitten en opstaan.)

Wij verlieten het pad om door de amandel boomgaard te struinen en berggeit (Ichki) Bagdagul de berg op te zien stuiven.

On Friday Bagdagul had to work, but on Saturday she showed us around in Osh. This is on a mountain in the centre of the city, where according to some traditions the prophet Muhammad once prayed. Near a cave we participated in an prayer, led by a woman. This is not often seen in islam, so it was very special to witness. (It was not the traditional prayer, but a kind of thank saying, so without the well-known kneeling.)

We left the path to wander through a almond grove and to see mountain goat (Ichki) Bagdagul run to the summit.

Even later bezochten we de bazaar, één van de grootste die we tot nu toe hadden gezien. En dan vind je jezelf ineens gitaar spelend terug in container/muziekwinkel. We kregen een gratis concert van de uitbaters.

A while later we visited the bazar, one of the largest we saw until now. And all of a sudden Joris was playing guitar in a music shop. The owners played us a free concert.

Van deze familie zijn we nu onderdeel. Familie is hier in Kyrgyzstan heel belangrijk en ze zijn heel hecht. In het dorp woonden nog meer familie, en de kinderen zijn eigenlijk van iedereen. In de week dat we daar waren, was er maar één nacht dat alle kinderen thuis sliepen. Er werd flink gerouleerd.

Van links naar recht: Aitegin, Joris, Rahila (de één na jongste), Sinsia, Sagina, Mayram, Nagina, Bagdagul en Sydyk (paps).

This is the family we are now part of. Family is very important in Kyrgyzstan, and people are very close. In the village lived a lot of brothers and sisters of Sydyk, and the childeren seem to be the responsibility of the whole family. While we were visiting, only one night all the childeren slept at home.

Natuurlijk kochten we cadeautjes voor de kids. Een voetbal voor Aitegin (hij is voor Real Madrid, Joris voor Barcelona, dus dat leverde leuke discussie en stoeipartijen op), haarspeldjes voor Sagina en Rahila en een vel vol stickers voor Nagima, die gelijk op alles en iedereen geplakt werden. Hilariteit alom, natuurlijk.

Of course we bought the kids some presents. A football for Aitegin (he supports Real Madrid, Joris supports Barcelona, which made for some good discussions), hair clips for Sagina and Rahila en stickers for Nagima, which were stuck to everything and everyone.

Op zondag gingen we de bergen verderop in. De hele familie begaf zich in de auto en hotsend en botsend over de onverharde, slechte weg reden we verder het dal in. 

On Sunday we went to the mountains near the village. The whole family got into the car and we bumped on the bad roads further into the valley.

We kwamen uit bij een prachtige kloof, en berg die we met z'n allen beklommen.

We arrived at a beautiful gorge and mountain, which we climbed with the whole family.

De regen die die middag viel, veranderde 's nachts in sneeuw. In één nacht viel er ruim twintig centimeter. Als het sneeuwt in het dorp, loopt het boerenleven ook een beetje vast. De kinderen konden niet naar school, dus het enige wat we konden doen, waren wat kleine klusjes. Joris zaagde brandhout en Sinsia maakte boter van....

De rain of the afternoon turned into snow at night. Twenty centimeters of the cold white stuff fell in one night. In the village snow means that life slows down. De children could not go to school and there were only some small tasks to do. So Joris sawed some fire wood and Sinsia made butter from...

...de net gemolken melk. Kaymak noemen ze het en het smaakte erg goed. We hebben er een bakje van meegekregen en genieten er nog steeds van bij de lunch.

… fresh milk. They call it kaymak, and it tasted very good. When we left, Mayram gave us a little for on the road. We still enjoy it very much.

Topografieles van Joris aan Aitegin.

Some lessons of topography.

Op maandag ontplofte er een transformatorhuisje, waardoor er twee dagen geen stroom was. De enige licht- en warmtebron die we nog hadden was vuur, maar dat levert natuurlijk wel mooie plaatjes op.

On Monday electricity went down, which left us with only fire as a source of light and warmth. Of course it makes for some nice pictures.

In Kyrgyzstan wordt het begin van de lente groots gevierd. Ze noemen het No Ruz (nieuwe dag) en vrienden en familie komen bij elkaar om te dansen en te eten, en vooral om sumöluk te maken. Dat is een een soort graan-/suikerpap, het duurt van 's ochtends vroeg tot middernacht om te maken. Het belangrijkste is dat er constant in geroerd wordt, een taak die wordt afgewisseld. Tijdens het roeren doe je een wens (of twee, of drie).

Wij waren uitgenodigd bij vrienden van Sydyk en Mayram, en we werden als ware eregasten onthaald. Van alle kanten kregen we wensen en cadeautjes en we mochten aan tafel op de ereplaatsen zitten.

In Kyrgyzstan the start of spring is a big event. It is called No Ruz (new day) and family and friends come together to dance and eat, and most of all to make sumöluk. This is some kind of wheat-/sugar pudding, and it takes from early morning to midnight to make it. The most important thing is that it is constantly stirred, a task that is rotated. While stirring, you make a wish (or more).

We were invited at friends of Sydyk and Mayram, and we were received as guests of honour. We got good wishes and presents and were placed at the best seats at the dinner table.

Bidden tijdens het roeren.

Praying while stirring.

Omdat niet iedereen de hele tijd kan roeren, wordt er tussendoor door de vrouwen gegeten en gezongen en door de mannen vodka gedronken. Joris mocht gelukkig bij de vrouwen zitten.

Het eten was een belevenis op zich. Als hoogtepunt werd een 'eend' binnen gedragen (over vlees eten deden we maar niet te moeilijk). En hoewel het ding qua vorm wel enigszins op eend leek, hadden we al vrij snel door dat het hier niet om een gevederde vriend ging. Bagdagul zag onze verwarde blikken en lichtte ons snel in dat de 'eend' in kwestie gemaakt was van gevulde schapendarm. Slik. Maar je bent eregast of je bent het niet, en dus namen we voorzichtig een hapje. Tot onze verbazing was het best lekker (als we even vergaten wat het was).

Because not everyone can stir the whole time, in the meantime the women eat and sing, and the men drink vodka. Luckily, Joris was allowed to sit with the women. The food was another adventure. As the highpoint of the meal, a 'duck' was served (eating meat is unavoidable in Kyrgyzstan). Although it vaguely resembled a duck, we quickly deduced it wasn't. Bagdagul saw our confused looks and informed us they were acually stuffed sheep intestines. Gulp. But we were guests of honour, so we took a curious bite, and it was actually pretty good (if we momentarily forgot what it was made of).

In de stad waren ook festiviteiten, dus daar gingen we ook een kijkje nemen. Helaas was het feest al afgelopen, maar Rahila en Nagima kregen toch een ballon en wij kregen een cadeau van vrouwen in een yurt. Dus toch maar goed dat we even gegaan waren.

There were also festivities in the city, so we decided to take look. Unofrtunatly the party was already over, but Rahila and Nagima got a nice balloonand we got a gift from some women in a yurt. So going had been a good decision.

Terug bij het feest werden we snel weer aan tafel gezet. Dit was pas het officiële diner, dus de vrouwen kleedden zich extra mooi en traditioneel. Sommige mannen ook.

Back at the party we were served another meal. This was the official dinner, so the women dressed up traditionally. Some men did too.

Er werd gezongen, gebeden, gegeten en nog meer gegeten. En heel veel gelachen, want Kyrgyzen maken heel veel grappen en er wordt heel veel goedaardig geplaagd. Eén van de tradities was om een kopje door te geven. Degene die het kopje kreeg moest een volksliedje zingen, al dan niet begeleid door de ingehuurde accordeonspeler. Ook wij moesten eraan geloven; Sinsia zong 'Zie ginds komt de stoomboot' en Joris zong 'Zeven dagen lang'.

There was a lot of singing, praying, eating and more eating. And we laughed a lot, cause Kyrgyzs people joke a lot and there is a lot of friendly teasing. One of the traditions was to pass along a cup or a bowl. Whoever got the cup had to sing a folksong, sometimes accompanied by the hired accordeonplayer. We of course had to sing one too; Sinsia sung 'Zie ginds komt de stoomboot' and Joris 'Zeven dagen lang'.

Na het diner werd er nog even geroerd. Vooral Bagdagul roerde lang, want ze had veel wensen. Het was tijd om naar huis te gaan, maar niet voordat we nog meer gelukwensen ontvingen en werden uitgenodigd om de volgende ochtend bij het onthullen van de sumöluk aanwezig te zijn.

After dinner there was some more stirring. Bagdagul took her time, because she had a lot of wishes. It was time to go home, but not before we received more good wishes and were invited to join the revealing of the sumöluk the next morning.

En tada! De sumöluk! De vrouwen hadden speciaal op ons gewacht en er werd eerst natuurlijk een gebed gezegd, in het Arabisch door de man des huizes en in Kyrgyzs door de oudste vrouw.

Tada! The sumöluk! The women waited especially for us. First there was a prayer, in Arabic by the head of the household and in Kyrgyz by the eldest woman.

Aan de tekening van het opgedroogde laagje konden de vrouwen zien dat de oogst van komend jaar goed zal zijn.

By the figures of the dry bit on top, the women could see it would be a good harvest, the coming year.

Tijd om de sumöluk te verdelen.

Time to distribute the sumöluk.

En te proeven, natuurlijk! Hij smaakte erg lekker en ook wij kregen een flinke pot mee in de bus. Na met een brok in onze keel afscheid te hebben genomen van Bagdagul en de familie reden we moe maar voldaan de nieuwe lente in.

And to taste it, of course. It wasvery good and we got a large jar to take in our bus. After saying goodbye to Bagdagul and the family, with a lump in our throat, we drove into the new spring!