Nosejob

We zijn weer terug in Europa, leuk, leuk, leuk. Met euro's betalen enzo, hoeven we niet de hele tijd om te rekenen. De kaas is weer goed, de grenzen makkelijk, de mensen een stuk minder vriendelijk ('s nachts stenen naar de bus, dat soort dingen), kortom: vertrouwd!
In Griekenland kwamen we weer toeristen tegen en bezochten we weer attracties, zo ook in Macedonië. Kosovo kwamen we helaas niet in omdat dat niet op de Groene kaart staat en we 150 euro moesten betalen voor de autoverzekering. Dat leek ons wat veel voor die twee dagen, dus reden we om via Servië (niks aan) en Bosnië (heel erg mooi, weinig mensen en Mostar bezocht) naar Kroatië om daar weer lekker van de zee  te genieten en Nederlandse toeristen aan te gapen. De Bosnisch/Kroatische grens was de makkelijkste ooit ("Nee, rij maar door, we hoeven je paspoort niet te zien") één op de tien auto's was weer Nederlands, dus onbezorgd rijden we een uurtje over de Kroatische wegen,  we zingen liedjes, totdat:

Klats boem! Een file te laat gezien. We probeerden nog te remmen maar met een gangetje van dertig á veertig km/h knallen we op de volgende auto, die we, met ons gewicht, een paar meter naar voren slingeren, op de volgende auto. Wat een schrik! Gelukkig was het meteen duidelijk dat er niemand gewond was, we reden niet hard, maar de schade bij onze en de gene tegen wie we op knalden was best groot. Onze auto reed niet meer, de bumper stak een stuk in de radiator en de koelvloeistof stroomde over de weg. Politie erbij, wegwerkers erbij en de auto werd weggesleept.

Wij werden mee naar het politiebureau genomen, de schuldige zijnde en alles. De agenten waren gelukkig erg aardig, het was nou eenmaal een ongeluk en ze zagen dat we ons erg ongelukkig voelden. We moesten wel even 150 euro boete betalen, maar dat ging allemaal erg snel en de auto was gelukkig al bij de plaatselijke HAK (Kroatische ANWB) beland.
Het was inmiddels al een uur of acht dus de monteurs gingen naar huis, wij trakteerden onszelf op een pizza en vielen doodmoe in slaap in ons gewonde busje.

De volgende dag was wachten op de onderdelen. De hele dag. En het werd 40 graden in de schaduw. Gelukkig bekommerden Carmen en Zaljen en hun dochtertjes Lara en Leah zich om ons. Zij nodigden ons uit, op het heetst van de dag, om onder hun airconditioning te zitten. Ze voerden ons watermeloen en koud water met ijsblokjes en we wisselden films en series uit. Fijne mensen.

Ondertussen was de radiator nog niet gevonden, en brachten we nog een nachtje door op deze plek.

Maar de volgende ochtend bracht goed nieuws. Na honderduizend telefoontjes en gezoek tot in de kleinste dorpjes in de omgeving van Ploçe, vond onze vriendelijke, doch stoïcijnse monteur een oude bus, waar hij alle onderdelen die bij ons kapot waren uit kon slopen! Bumper, motorklep, lamp, knipperlicht en radiator! Fantastisch!

En nog beter: onze bus heeft nu twee kleuren! Ziet het beestje er wat Iraanser uit! Wat zo'n nosejob al niet kan doen.

Nu zijn we onze 'vakantie' aan de Dalmatische kust weer aan het vieren en rijdt de auto weer als een zonnetje!