Berkenbos, buddhisme en een bijna-beroving

Allereerst: Maaike en Brian gefeliciteerd met jullie prachtige overwinning in de categorie Prijsvraag! Het goede antwoord was natuurlijk: transformerlogo! De lepels komen naar jullie toe.

Daar ben je dan in Irkutsk, vlakbij het Baikal meer, het Parijs van Siberie. Irkutsk is een leuk stadje, met mooie historische gebouwen en weinig Sovietblokken. Maar natuurlijk zijn er wel overblijfselen van de Stalinistische tijd, deze muurschildering van de Internationale ("welk volkslied is dat?").

Tegenslagje nummer één: lichte ziekte, die een halve dag duurde. Waarschijnlijk kwam het door het water dat we dronken uit de kraan. Het was getest in lab zei Jack van het hostel, maar ja, onze tere maagjes... Gelukkig wel een mooi kaasbed voor Joris.

Leuk! Latte uit een Lenin-beker. Zal 'ie blij mee zijn.

Op weg naar het Baikalmeer kwamen we dit leuke museum tegen, waar allerlei houten Siberische huizen liefdevol werden gereconstrueerd.

Het Baikalmeer is vlakbij Irkutsk. Wij vonden het wel mooi. Het is het diepste meer van de wereld (1600m), er leven de enige zoet water zeehonden van de wereld en het water is zo helder dat je het kan drinken. En het is groot (deze info werd mede mogelijk gemaakt door het Baikalmuseum).

Sinsia drinkt een biertje in het hostel, nadat we de heerlijke lokale specialiteit hadden opgepeuzeld: gerookte Baikalvis. Mmm!

Tegenslagje nummer twee: we wilden naar het volgende dorpje aan het meer lopen, dat alleen maar te voet, per boot of schaatsend te bereiken is, maar halverwege kregen we het zo koud en lag er zo veel sneeuw dat we maar terug zijn gegaan. Meteen verbeterde ons humeur, dus het was een goede keuze! Het was wel een mooie wandeling.

Na een GPS-ding te hebben aangeschaft reden we verder door het mooie maar monotone Siberië naar Mongolië. Want dit is Siberië, eindeloze berkenbossen, zo nu en dan onderbroken door een dorpje of moeras.

En toen kwamen we in Budhistenland terecht! Erg leuk om weer een nieuw cultuurachtig ding mee te maken. Dit is hét Budhistische centrum van Rusland, zo'n honderd kilometer voor de grens. Het is een klooster waar nog wel een aantal monniken wonen en waar de bedevaarders naar hartelust deze gebedsmolens in beweging smijten.

Het landschap was hier al Mongolië-achtig, dus niet meer op takjes water koken, maar op gedroogde poep! Lekkere poepthee!

Op weg naar de grens bezochten we een mooi wildwest dorpje in Siberische stijl. Houten huizen, brede stoffige straten en een leuk museumpje. Ow ja, Russen zijn trouwens erg warm, vriendelijk en behulpzaam. Dat ze dat niet zijn, is een vooroordeel dat bij ons is weggenomen.

Dit was ons laatste plekje in Rusland!

En dit ons eerste in Mongolië. Heerlijk weer, in de verte een paar gers en verder niks. Hoe vet is dat! Mongolië. We zijn vanaf nu ook weer op weg terug naar huis. We gaan nu weer in westelijke richting.

Dit is een ovoo, een shamanistisch ding, waar je drie maal omheen moet lopen en dan een steen op moet leggen. Waarom is onduidelijk, maar het zal iets met (bij)geloof te maken hebben. Die blauwe sjaals hebben iets met luchtgoden te maken.

Mongolië.

Tegenslagje nummer drie: de weg zag er zo goed uit, maar toen we uitstapten bleek het een soort spons. Een halve meter waren we de grond in gezakt en we konden niet meer voor of achteruit. Wat te doen....

Mongoolse herders weten wel raad met stomme buitenlandse toeristen en na een uur of vier graven, krikken en stenen onder de wielen leggen reden we makkelijk weer de harde weg op.

En wezen de herders te paard en per motorfiets ons de goede weg naar het klooster waar we naartoe wilden.

Droogte, stof en de onverharde Mongoolse wegen: bende!

Dus op dit plekje bij een rivier konden we lekker slapen en stoffen.

En konden we 's ochtends dit prachtige klooster (Amarbayasgalant Khiid) bekijken.

Uitzicht op klooster vanaf de enorme gouden Budha op de berg erachter. Heel in de verte zie je misschien een oranje puntje, rara wat dat is (geen prijs, dit keer).

Bus door rivier.

Eén der kloosters die we in Ulaanbaatar bezochten.

Het vierde tegenslagje verdient een apart stukje tekst. Want aangekomen in Ulaanbaatar verheugden we ons op koffie, lekker eten en supermarkten enzo. Dus we parkeerden onze bus, bewaakt, bij het hostel en gingen dineren bij een goed vegetarisch restaurant. Mjam. We hadden heerlijk gegeten en waren op weg terug naar het hostel, toen ik (Joris) in de drukte bij het stoplicht ineens een hand in mijn zak voelde die mijn portemonnee weg griste. Instinctief greep ik het dichtstbijzijnde jochie bij zijn kladden die meteen verongelijkt schreeuwde dat hij van niks wist. Maar zijn vrienden wezen op een louche figuur die via een omweg het op een rennen zetten.
In het Nederlands vloekend en tierend ging ik er zonder nadenken achteraan, want in die portemonnaie zat mijn rijbewijs, creditcard, pinpas, etc. In een gaatje in het chaotische verkeer schoten Sinsia en ik de drukke weg over, achter de dief aan. En toen kickte de adrenaline bij mij in. Als een cheetah (Sinsia's woorden) schoot ik achter de boef aan, ondertussen een fles bier die niet meer in de tas paste op de grond smijtend. Maar hij had toch al een flinke voorsprong en ik verloor hem uit het oog.
Totdat ik een jochie in een steegje over een hek zag klimmen. Schreeuwend stortte ik me boven op hem. Schreeuwend maakte hij me in het Mongools duidelijk dat hij wist dat de plaatselijke dieven hun buit altijd over dit hek gooide en hij ging kijken of mijn portemonnee er ook lag. Er lag een tas, een fototoestel, een pakje sigaretten.... En ja hoor, daar lag mijn portemonnee.
Met alles er nog in! Geen geld eruit, rijbewijs nog erin. Wat een geluk! Blij klopte ik de jongen op zijn schouder en Sinsia, inmiddels ook gearriveerd, gaf de jongen haar biertje als dank. Na een half uur uithijgen (op adrenaline sprinten is niet zo gezond) konden we het laatste biertje samen opdrinken, op de goede afloop!