Koud, kouder, warm!

Ja, het is koud. En omdat we een miskoop hadden gedaan in Nederland, (“Natuurlijk kan dit petroleumkacheltje binnen. Hij walmt en stinkt helemaal niet!”) hebben we een nieuw gaskacheltje gekocht. In de vrieskou van centraal Turkije geen overbodige luxe. In een mum van tijd haalt het dingetje de temperatuur tien graden omhoog.

Voordat we weer naar Ankara trokken vanuit Hatusha, om weer visarompslomp te regelen, hadden we wat tijd te verkwanselen (onze auto is snel...!), dus bezochten we het kasteel van Kaleçik. Een groot standbeeld van Atatürk overzag de vallei, vergezeld van de zoenende stelletjes van het dorp.

Dit zijn de mannen van de strooidienst. Om geld te besparen parkeerden we de bus op hun parkeerterrein vlakbij Ankara, zodat we de volgende dag snel bij ambassades konden zijn en geen hotel hoefden te betalen. Maar dat ging zomaar niet. Allereerst werd ons thee aangeboden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, en al snel zaten we weer een uur te leuten. Toen gingen we weer terug naar de bus om te eten en te slapen. En het werd kouder en kouder. Toen we ongeveer veertien lagen kleren aan hadden, werd er op de deur geklopt. “Je kan je auto hier ook wel neer zetten, is wat beschutter, en kom gelijk weer even binnen voor een kop thee.” Zo gezegd zo gedaan, er schoven steeds meer mannen aan en er ontstond een discussie tussen de strooiers. Na een tijdje werden we mee geroepen: “Hier is een kamer met warmte en stapelbedden. Slaap ze!” Hoe vet is dat?

De volgende dag merkten we dat het inderdaad behoorlijk koud was geweest (-10, -12?), we moesten namelijk aan de binnenkant van de ramen krabben. Dat leverde dit winter/jurassic park tafereeltje op. Hadden we al vermeld dat Turken lief zijn?

Over de visa straks meer, maar ik zal alvast verklappen dat we tijd over hadden en dus de toeristische attracties konden gaan zien. Het mausoleum van Atatürk is daar één van. De Turken zelf waren erg blij dat we er waren, overal hoorden we hosgeldiniz en welkom. Het ding zelf is een verschrikkelijk nationalistisch, marmeren geval waar deze aap het nodig vond om zijn warme hokje te verlaten (watje).

Dus klaar met de visa, togen we naar het zuiden, want daar is het warm. Kijk maar. De avond voor deze foto zeiden we tegen elkaar, terwijl het begon te regenen: “misschien moeten we voor dat we deze pas overgaan maar even een slaapplekje zoeken.” Ging weer erg makkelijk, beetje tanken, aardige Turken aanspreken, chai drinken, welterusten. Het stormde en regende flink, maar dat betekende geen vorst, dus warm en door de wind werden we lekker in slaap gewiegd. Halverwege de nacht werd Joris even wakker en het was gestopt met regenen, dus het beloofde een makkelijke dag rijden naar de kust te worden.

Toen werden we echt wakker en konden we niet naar buiten kijken doordat de ramen dicht gesneeuwd waren. Slik. Ook de snelweg was niet meer te zien. In één nacht een halve meter sneeuw.

De hond was blij met zijn sneeuwbal.

Maar goed, er ontstond toch een spoor door een aantal waaghalzen en op een gegeven moment kwamen ook de mannen van de sneeuwschuifdienst voorbij, dus tegen de middag reden we de sneeuw in, en bereikten we langzaam maar zeker, met maar één keer vast te komen zitten, de pas.

Sommige chauffeurs hadden het er de avond tevoren wel op gewaagd. Niet slim.

Aan de zuidzijde van de pas vonden we warmte en thee! Zie de druppende auto...

En nu staan we weer aan de zuidkust, moe maar voldaan, te genieten van de warmte (geen skibroeken, joggingbroeken, spijkerbroeken, maillots, t-shirts, truien en windstoppers allemaal tegelijk aan!).

Ow ja! Visa! Ging goed. We hebben nu Iran, Kazkhstan, Uzbekistan, Kirgizië en Mongolië. We hoeven nu alleen nog maar Turkmenistan in Iran aan te vragen. En dat komt waarschijnlijk wel goed. Jippie, vakantie aan de Turkse riviera!