Visa, modder en sneeuwperikelen

Allereerst: we hebben een visum voor Iran! Jippiejahee! Het staat in ons paspoort, dus de eerste mijlpaal van de reis is bereikt. Met de andere visa zijn we bezig, maar dat komt heel waarschijnlijk wel goed. Dus dit wordt de waarschijnlijkste route:

Na Çirali dus naar Ankara om visa te regelen, maar dat deden we via een aantal andere plekken die we graag wilden zien. Eén daarvan is Konya, hoofdstad/heiligdom van de Sufi's. In dit mausoleum ligt Rumi, de oprichter/opperhoofd van de Sufi.

Het gebied rond Konya wordt door de Lonely Planet de Bible Belt van Turkije genoemd, iets waar we niet veel van gemerkt hebben, maar Konya zelf was erg modern en relaxed. We zijn er maar even geweest, maar er waren weinig vrouwen met hoofddoek en de stad had de alure van een westerse metropool.

Onderweg het bijvullen van het water bij een tankstation, onder het waakzaam oog der pompbedienden.

We reden over de oude zijde-route, dus we kwamen een aantal van deze kervanserai tegen. Dit zijn gebouwen waar de vroegere karavaans konden bijtanken en uitrusten enzo. Dit is Sultanhani, de koningshani, die zijn naam eer aan doet. Heel groot, met een overdekt gedeelte voor de winter en een open gedeelte voor de zomer en een prachtige toegangspoort.

Sinsia heeft uren gesmeekt om een kameelritje, maar gelukkig stond ik het niet toe....

Want er was genoeg te zien in Cappadocië waar de plaatselijke bevolking haar huizen uithakte in het zachte vulkanische gesteente.

Ook kerken konden uitgehakt worden. Deze foto is zo illegaal als de pest, want dat mocht niet, fotograferen.

Omdat het gesteente zacht is en de Perzen (daar gaan we heen, jeeeeej!) zo nu en dan de boel klein kwamen slaan, hakte de bevolking hele ondergrondse steden uit om te schuilen. Erg spectaculair en een beetje claustrofobisch (enkele lichte paniekaanvallen vielen Joris ten deel).

Sinsia heeft toen nog een rustig rondje gemaakt en deze foto geschoten waarin te zien is dat het inderdaad nauw en donker is. Ze zit hier op de grond.

Dit is ons prachtige hotel in Ankara. De kamers waren wat rustiger voor het oog.

 

Eenmaal een aantal visa geregeld reden we weer verder. De volgende dialoog speelde zich af tussen ons:

Joris: “Misschien is het leuk om bij die grotten te overnachten.”

Sinsia: “Ja, moet je hier linksaf richting Bulak.”

“Wat een mooi dorpje! En nog een best goede weg!”

“Mmm, nu wordt de weg wat slechter, maar het gaat nog wel...”

“Daar wordt de weg toch wel wat erg modderig, maar laten we het maar even proberen...”

Dat waren de famous last words, want natuurlijk zaten we toen muurvast, terwijl het begon te sneeuwen, donker werd en we op een helling stonden. Na drie kwartier gezwoegd te hebben en onder de modder zaten, gaven we het op en besloten we hulp in te roepen.

Sinsia liep naar het dorp, waar ze na een aantal pogingen en een uur tevergeefs wachten op een tractor, huilend een bij Fatma binnenviel, die haar prompt bij de haard zette en cake met cola voerde. Manlief kende wel iemand met een tractor, dus zo gezegd zo gedaan, na anderhalf uur in de kou wachten zag ik achter de bus twee lichten opdoemen met daarin Sinsia en twee alleen-Turks-sprekende mannen. Maar wel handige mannen, want twintig minuten en een gebroken kabel verder waren we verlost!

En konden we heerlijk slapen op dit mooie besneeuwde plekje met kat, en weed-rokende jongeren.

De volgende ochtend kwam Fatma langs en zei: “Kom zo nog even op de thee, joh!” Dus we pakten Sinsia's net gehaakte pannelappen en een doos schuimpjes als bedankje en togen naar de gezellige huiskamer van Fatma. En de tafel werd gedekt. Wow.

Fatma en redder in nood.

Na de ochtend in Bulak te hebben doorgebracht, gingen we 's middags naar Safranbolu, een UNESCO-dorpje met mooie oude Osmaanse huizen. Er was een filmset waarin een straatje weer was aangekleed zoals in de tijden van weleer, dat was leuk, foto.

En dit zijn die huizen. Sommige oud en vervallen, sommige mooi opgeknapt, maar allemaal origineel.

En deze blog wordt geschreven vlakbij Hattusa, de hoofdstad van de Hittieten, een tot 1894 verondersteld mythisch volk. Er is niet veel meer van over. Eigenlijk alleen nog wat fundamenten en stadspoorten. Maar wel mooie stadspoorten.

Alwaar we de modder van Bulak uit de auto spoelden. Voor.

En na.